Willie en Puff - over Jules

"Even voorstellen: ik ben Jules Looman, ben 50 jaar, studeerde af in de biologie en wetenschapsvoorlichting, en werk intussen alweer heel wat jaren als redacteur. Een redacteur is iemand die allerlei soorten teksten maakt, herschrijft en verbetert. Bijvoorbeeld voor websites. Maar het mooiste is voor mij... juist, verhalen schrijven! Ik zag voor het eerst papegaaiduikers op IJsland, en was meteen verkocht. Hoe ze eruit zien, de prachtplekken op de grens van zee en land waar ze in de zomer tijdelijk 'wonen', het feit dat je ze tot op minder dan twee meter kan benaderen, de wijze waarop ze hun visjes vangen. Werkelijk alles aan deze grappige zeevogels vind ik heel bijzonder.

Ik ben een groot liefhebber van de natuur. Jarenlang reisde ik op eigen houtje en als reisleider met groepen door de landschappen van Europa. En tijdens zo'n reis, op een dag in augustus, gebeurde het. Op een klein eiland ten zuiden van IJsland viel in het dorp juist de schemer in toen er kinderen aan kwamen lopen. In hun hand droegen ze elk een kartonnen doos. Ze keken naar de lucht en naar de grond, waren op zoek naar iets. Al snel zag ik met eigen ogen dat ze jonge papegaaiduikers aan het redden waren, die ieder jaar bij het uitvliegen in plaats van naar zee per ongeluk in het dorp terecht kwamen. De volgende ochtend lieten de kinderen de jonge vogels weer vrij op het strand.

Wat ik om me heen zag gebeuren - en het mysterie achter de gebeurtenis - sprak me erg aan. Als vanzelf werd het eerste idee voor een verhaal over het meisje Willie en de jonge papegaaiduiker Puff geboren. Ik had al eerder wel eens (korte) reisverhalen geschreven, maar dit was iets anders voor mij. Iets nieuws! Ik begon gewoon op papier de eerste woorden te schrijven. Woorden werden zinnen, zinnen werden verhalen in verhalen. Ik besefte ineens dat dit voor mij iets groots was. Dat er nog meer verhalen in m'n hoofd zaten en Willie en Puff nog veel meer avonturen zouden gaan beleven... "